Κείμενο: Χρύσα Σωφρονά

Αφιέρωμα στο Χαράλαμπο Βασιλειάδη, στο Θέατρο Badminton

Δημοσιεύθηκε: 23.11.2011, 09:22

Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας, πολύς κόσμος βρέθηκε στο Θέατρο Badminton για να παρακολουθήσει μία συναυλία αφιερωμένη σ’ έναν από τους αφανείς δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού, τον στιχουργό Χαράλαμπο Βασιλειάδη, γνωστό και ως «Τσάντα». Παρά τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι αυτή τη στιγμή, η προσέλευση του κοινού ήταν ικανοποιητική. Θεωρώ δε πολύ σημαντικό να προβάλλεται το έργο των δημιουργών, και ιδίως για έναν στιχουργό όπως ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης που ενώ τα τραγούδια του είναι ευρέως γνωστά, τα γνωρίζουν όλοι, παίζονται σε όλους τους χώρους και τραγουδιούνται πάρα πολύ, ο ίδιος δεν είναι τόσο γνωστός!

Όμως, ενώ η ιδέα ενός τέτοιου αφιερώματος μου είχε φανεί εξαιρετική, δεν μπορώ να πω πως έμεινα τόσο ικανοποιημένη συνολικά από το αφιέρωμα αυτό… Κατ’ αρχήν θα σταθώ στο κυρίως μέρος της συναυλίας, που είναι τα ίδια τα τραγούδια. Σίγουρα σε ένα τέτοιο αφιέρωμα δεν θα μπορούσαν να μην ακουστούν τα πολύ γνωστά τραγούδια του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, δεν θα μπορούσαν να μην αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, αλλά η επιλογή των τραγουδιών, κατά την άποψή μου, ήταν πολύ αναμενόμενη και απευθυνόταν στον μέσο ακροατή, αφού το αφιέρωμα κινήθηκε σχεδόν αποκλειστικά στα πολύ γνωστά τραγούδια του δημιουργού, με εξαίρεση κάποια τραγούδια που ερμήνευσε ο Μπάμπης Τσέρτος, όπως π.χ. το «Είσαι αριστοκράτισσα κι ωραία» του Βασίλη Τσιτσάνη.
Στην έναρξη της βραδιάς, με δυσαρέστησε το γεγονός ότι ενώ στο Δελτίο Τύπου είχε ανακοινωθεί πως το αφιέρωμα «Προλογίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος», και, όπως είναι λογικό, πίστευα ότι θα εμφανιζόταν ζωντανά στη σκηνή, ο πρόλογος έγινε μέσω βίντεο και μάλιστα απ’ ότι κατάλαβα πρέπει να ήταν απόσπασμα από τις εκπομπές «Μακρινές φιλίες» που προβάλλονταν πριν κάποια χρόνια από την ΕΤ-3….
Περνώντας στους καλλιτέχνες, και εκεί υπήρξαν κάποια καλά στοιχεία, αλλά και αρκετά αρνητικά... Κατ’ αρχήν πρέπει να πω πως δεν παίζει ρόλο μόνο η ερμηνεία αλλά και η παρουσία ενός καλλιτέχνη επί σκηνής! Και σίγουρα, όταν δεν πρόκειται για προσωπική συναυλία, αλλά συμμετέχεις σε ένα αφιέρωμα, είναι σφάλμα το να συμπεριφέρεσαι σαν να είναι η συναυλία δικιά σου, δίνοντας μια εντύπωση πως προσπαθείς να αναδείξεις τον εαυτό σου πιο πολύ σε σχέση με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες συναδέλφους σου ή πως προσπαθείς να “βγεις” πάνω από τα τραγούδια! Απ’ αυτή την άποψη, ίσως θα έπρεπε να είχε γίνει κάποια άλλη επιλογή τραγουδιστών…
Συγκεκριμένα δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένη (και απ’ ότι κατάλαβα δεν ήμουν η μόνη…) από τις ερμηνείες του Βασίλη Λέκκα, ιδίως στο τραγούδι «Άνοιξε, άνοιξε», στο οποίο –όπως συνηθίζει αρκετές φορές– κάθισε σε μία καρέκλα, τραγουδούσε και… χτυπιόταν! Σε κάποια άλλα τραγούδια ίσως είναι εντυπωσιακή μία τέτοια ερμηνεία (για παράδειγμα, θυμάμαι πρόχειρα το «Μάνα μου Ελλάς», όπως το ερμήνευσε σε μία εκπομπή «Στην υγειά μας»), αλλά στα τραγούδια που επέλεξε να πει στο συγκεκριμένο αφιέρωμα («Ο ξενύχτης», «Αγωνία» και «Άνοιξε, άνοιξε») δεν ταιριάζουν τέτοιες ερμηνείες! Η δε Μαριώ, την οποία βεβαίως εκτιμώ ιδιαίτερα, ομοίως πιστεύω πως αν τραγουδούσε λίγο πιο “συγκρατημένα”, θα έδινε πολύ καλύτερες ερμηνείες στα «Όταν κοιμάται ο δυστυχής», «Απόψε μ’ εγκατέλειψες» και «Κάτσε στον καναπέ μου». Επίσης δεν έμεινα ικανοποιημένη από την ερμηνεία της Μελίνας Κανά στα «Δειλινά» και στο «Άναψε το τσιγάρο», διότι η φωνή της είναι πιο “έντεχνη”, δεν έχει το λαϊκό στοιχείο που χρειάζονται αυτά τα τραγούδια, κι έτσι οι ερμηνείες της ήταν αρκετά υποτονικές.

 

Η Αρετή Κετιμέ και ο Παναγιώτης Λάλεζας, αν και προέρχονται από έναν άλλο “χώρο”, αυτόν του παραδοσιακού τραγουδιού, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ένας καλλιτέχνης που με εντυπωσίασε ήταν ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο οποίος επέλεξε να πει δύο τραγούδια του Γ. Ζαμπέτα που έχουμε ακούσει από τη φωνή του ίδιου του συνθέτη, τον «Γιαννάκη» και τον «Μαθητή». Πιστεύω πως ο Ζουγανέλης ήταν ο ιδανικός για να πει αυτά τα τραγούδια, προκαλώντας και το γέλιο με το γνωστό καταπληκτικό χιούμορ του, όντας απλά ο εαυτός του! Ο Γιώργος Μαργαρίτης ήταν επίσης από τις πολύ καλές παρουσίες της βραδιάς, με το γνωστό αυθεντικό λαϊκό ύφος του, στα τραγούδια «Πριν το χάραμα», «Ένας μάγκας στο Βοτανικό» και «Σαν βγαίνει ο Χότζας το Τζαμί».
Άφησα για το τέλος τους ερμηνευτές που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Είναι η Γιώτα Νέγκα, ο Κώστας Μακεδόνας και ο Μπάμπης Τσέρτος. Εκτός από τις εξαιρετικές και απέριττες ερμηνείες τους, τούς βγάζω το καπέλο και για τη σεμνή παρουσία τους!
Η βραδιά έκλεισε με το «Σβήσε το φως να κοιμηθούμε», στο οποίο όμως σε μία στροφή η ορχήστρα σταμάτησε και συνέχισε μόνο του το Φωνητικό Σύνολο Canto, όπου κάποιοι από την ομάδα τραγουδούσαν και οι υπόλοιποι έκαναν κάποια φωνητικά προσομοιάζοντας ήχους οργάνων… Το αποτέλεσμα ήταν να ακουστεί σαν να “κοροϊδεύουν” το τραγούδι, κάτι το οποίο σίγουρα δεν ήταν στις προθέσεις τους... Ευτυχώς στην επόμενη στροφή βγήκαν όλοι οι συμμετέχοντες τραγουδιστές επί σκηνής και συνέχισαν το τραγούδι χορωδιακά με τη συνοδεία της ορχήστρας, η οποία αποτελείτο από τους Δημήτρη Μαργιολά (μπουζούκι), Άρη Κούκο (μπουζούκι), Γιώτη Σαμαρά (κιθάρες), Νίκο Καλαντζάκο (πιάνο), Δήμο Πολυμέρη (ακορντεόν), Κυριάκο Κοντάκο (βιολί), Σταύρο Καβαλιεράτο (κοντραμπάσο) και Γιάννη Σαρίκο (κρουστά)
Κατά τ’ άλλα, ο κόσμος είχε την ευκαιρία να ακούσει μερικά από τα πιο γνωστά (και ωραία σαφώς!) τραγούδια του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, καθώς και να μάθει πως είναι δικά του, (αφού βγαίνοντας από το θέατρο άκουσα πολλούς να δηλώνουν εντυπωσιασμένοι από το πόσα τραγούδια δεν γνώριζαν πως είναι δικά του), μεταξύ των οποίων τα: «Το παρελθόν θυμήθηκα», «Οι γλάροι», «Η άμαξα μες στη βροχή», «Σιγανοψιχάλισμα», «Πεντάμορφη», «Κάνε καρδιά μου υπομονή», «Πάει, πάει», «Δειλινά», «Πού ‘σαι Θανάση», «Ο κυρ-Αλέκος», «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου».

 

Φωτογραφίες: Χρύσα Σωφρονά

 

Οι απόψεις και οι σκέψεις των συνεργατών του Ορφέα δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τη γνώμη του περιοδικού.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση και η αναδημοσίευση του συνόλου ή μέρους των άρθρων του Ορφέα, χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων του περιοδικού και του συντάκτη και χωρίς ταυτόχρονη αναφορά της επωνυμίας του περιοδικού, του ονοματεπωνύμου του συντάκτη και του ακριβούς συνδέσμου του άρθρου